میراث فرهنگی ایران‌زمین از چنان غنایی برخوردار است که درک درست از عظمت، توانایی‌ها، و نقش و جایگاه آن موجب احیای مجدد ارزش‌های اجتماعی و دست‌یابی به جامعه‌ای سرشار از نیکی و نشاط خواهد شد. قابلیت‌های گوناگون مواریث فرهنگی راه‌های متعدد و متنوعی را برای بهره‌برداری از آن گشوده است. از این گنج بی‌بدیل می‌توان در زمینه‌های خودشناسی ملت‌ها و بقاء و رقاء ملی استفاده کرد، یا آن را برای اهداف دیگری نظیر گردش مالی بیشتر در جامعه و ایجاد شغل و درآمد تلقی نمود. بر حسب آنکه جامعه فرهنگ یا اقتصاد را محرک اصلی و عنصر تعیین کنندۀ نهایی تلقی نماید، کیفیت رجوع و بهره‌برداری از آثار گذشتگان نیز متفاوت خواهد بود.

با توجه به وجود ظرفیت‌های اقتصادی زودرس در مواریث گذشته، تمایل به بهره‌برداری از آن خصوصاً در شرایط دشوار اقتصادی افزایش می‌یابد. دولت‌ها عموماً برای رفع تنگناهای زودگذر خود با نگاهی کوتاه‌مدت، کمتر به آورده‌های این گنجینۀ عظیم، که حتی می‌تواند نقش موثری در رفع همان مشکلات جاری نیز داشته باشد، توجه می‌کنند، و در حقیقت به‌جای درمان به پانسمان زخم‌ها می‌پردازند. در اینجاست که وظیفۀ نخبگان و فرهیختگان رخ می‌نماید تا با تبیین جایگاه و نقش بی‌بدیل میراث فرهنگی، جامعه را از تبدیل شدن به عنصری بی‌ریشه و سقوط در بهره‌برداری‌های روزمره نجات دهند. لکن تحقق این امر به سهولت امکان پذیر نیست. واقعیت گواه آن است که نه‌تنها مدیران، بلکه متأسفانه آحاد مردم نیز گاه راه حل‌های عاجلِ پانسمان را بر راه بلند درمان یا خودشناسی و تکیه بر دستاوردهای فرهنگی-تاریخی ترجیح می‌دهند.

از این روست که مدام شاهد آنیم که: جامعه در توجه به ریشه‌های خود، مغفول؛ قوانین در ترسیم جایگاه واقعی میراث، ناتوان؛ تشکیلاتِ مسئول، چندپاره و غیرمنسجم؛ خودنمایی و گردش و تفریح جانشین پژوهش و معرفی ارزش‌ها؛ اعتبارات لازم برای فعالیت‌ها، ناکافی؛ صیانت و حفاظت از میراث مادی و معنوی، کم‌فروغ؛ مجازات متجاوزین به مواریث فرهنگی، کم‌رنگ؛ رسانه‌ها و موزه‌ها از عرضۀ تاثیرگذار آثار خود، نامطمئن؛ آحاد جامعه از داشته‌های گران‌قدر خود، کم‌اطلاع؛ و در یک کلام، کشتی میراث فرهنگی کشوری که به‌حق داعیه‌دار پیشینۀ فرهنگی عظیم است، گرفتار طوفانی هائل است. … ادامۀ مطلب